łajdak

łajdak
m III, DB. -a, N. \łajdakkiem; lm M. te -i, ci \łajdakacy, DB. -ów
«człowiek niegodziwy, godny potępienia, pogardy; łotr, łobuz»

To łajdak, znowu mnie oszukał.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем сделать НИР

Look at other dictionaries:

  • łajdak — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos IIa a. IIIb, lm M. łajdakacy || i {{/stl 8}}{{stl 7}} człowiek postępujący wbrew powszechnie przyjętym zasadom moralnym; niegodziwiec, nikczemnik, łotr {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • nurek — łajdak …   Słownik gwary warszawskiej

  • Радзивилович, Ежи — Ежи Радзивилович Jerzy Radziwiłowicz …   Википедия

  • koniec — 1. Bez końca «bardzo długo, wciąż, bezustannie»: (...) nie potrafią niczego zrobić szybko, będą się bez końca naradzać. GW 06/04/2000. 2. Czeka, spotka kogoś marny koniec «czeka, spotka kogoś zła, żałosna, smutna przyszłość, nędza, opuszczenie w… …   Słownik frazeologiczny

  • zły — 1. Mieć, wziąć, brać, poczytać, poczytywać coś komuś za złe «przypisać komuś złe intencje, negatywnie ocenić czyjąś decyzję lub postawę»: Młody, atrakcyjny. Trudno mieć mu za złe, że nie chciał do końca życia być wdowcem. Viva 5/2000. (...)… …   Słownik frazeologiczny

  • kanalia — ż a. m odm. jak ż I, DCMs. kanalialii; lm D. kanalialii (kanalialij) obelż. «człowiek podły, niecny; łotr, łajdak, nikczemnik, łobuz» Podła kanalia. ‹wł.› …   Słownik języka polskiego

  • łajdacki — łajdackiccy «właściwy łajdakowi, złożony z łajdaków; nikczemny, nieuczciwy, hultajski, szelmowski» Łajdackie towarzystwo. Łajdacka mina. Łajdackie postępowanie, życie. po łajdacku «jak łajdak, w sposób właściwy łajdakowi» …   Słownik języka polskiego

  • łajdus — m IV, DB. a, Ms. łajdussie; lm M. y, DB. ów pogard. → łajdak …   Słownik języka polskiego

  • łobuz — m IV, DB. a, Ms. łobuzzie; lm M. te y, ci łobuzzi, DB. ów 1. «urwis, psotnik, swawolnik; ulicznik» Zgraja wesołych łobuzów. 2. «człowiek zły, podły; łajdak, nicpoń» Napadł go jakiś łobuz i pobił dotkliwie …   Słownik języka polskiego

  • łotr — m IV, DB. a, Ms. łotrtrze; lm M. te y, ci łotrtrzy, DB. ów «człowiek popełniający czyny haniebne, postępujący źle, nieuczciwie; łajdak, niegodziwiec» ◊ pot. Łotr spod ciemnej gwiazdy «łotr najgorszego rzędu, wielki łotr» ‹z niem.› …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”