- ława
- ż IV, CMs. \ławawie; lm D. ław1. «sprzęt do siedzenia dla kilku osób, zwykle drewniany, składający się z długiej deski na nogach lub podpórkach»
Ława rzeźbiona, dębowa, kamienna.
∆ Ława sejmowa, poselska, senatorska «o siedzeniach w sejmie, senacie»∆ praw. Ława przysięgłych «zespół sędziów przysięgłych; także miejsce w sądzie, gdzie zasiadają sędziowie przysięgli»∆ Ława oskarżonych (rzadziej: obwinionych) «miejsce w sądzie, gdzie siedzą oskarżeni»∆ Zasiąść na ławie oskarżonych, dostać się, trafić na ławę oskarżonych «być oskarżonym, być sądzonym przez sąd»∆ hist. Ława miejska albo sądowa «w dawnej Polsce, w miastach osadzonych na prawie niemieckim: początkowo głównie organ zarządu miejskiego z wójtem na czele, od XIII w. organ rady miejskiej sprawujący wyłącznie sądownictwo w sprawach cywilnych i karnych»◊ Ława szkolna, gimnazjalna, uniwersytecka itp. «o szkole, uczelni, czasach szkolnych, uniwersyteckich»◊ Zasiąść (zasiadać) na ławie poselskiej, sejmowej «zostać (być) posłem»◊ pot. (Wyłożyć) kawę na ławę albo: kawa na ławę «(powiedzieć wszystko) otwarcie, bez ogródek»2. «zwarty szereg, masa; zwarta gromada, tłum»Ława pieszych.
Ława samochodów.
3. górn. «gruba warstwa skały płonnej lub węgla oddzielająca się od przylegającej warstwy skały płonnej lub węgla»4. hist. «w dawnej Polsce: sposób prowadzenia walki w szyku konnym, polegający na okrążeniu przeciwnika przez zaskoczenie, przejęty w XVII w. od Tatarów przez Kozaków i jazdę polską»ławą «zwartym szeregiem, zwartą gromadą»Ludzie szli ławą.
Słownik języka polskiego . 2013.
