łuk

m III, D. -u, N. \łukkiem; lm M. -i

1. «linia, krzywizna wygięta półkolisto»

Łagodny, ostry łuk.

Łuk tęczy.

Opisać, nakreślić łuk.

Zgiąć się, wygiąć się w łuk.

Okrążyć, otoczyć łukiem.

∆ anat. Łuki kostne, chrząstkowe albo chrzęstne «kości, chrząstki, wygięte półkolisto»

∆ Łuk brwiowy «zgrubienie kostne u człowieka nad górną krawędzią oczodołu»

∆ elektr. Łuk elektryczny «wyładowanie elektryczne w powietrzu, gazie lub parze między elektrodami węglowymi lub metalowymi, związane z silnym świeceniem gazu i elektrod»

2. «broń wyrzucająca strzały, składająca się z wygiętego pręta i cięciwy łączącej jego końce; dziś używana tylko w sporcie»

Strzelać z łuku.

Naciągnąć łuk.

◊ żart. Tere fere kuku, strzela baba z łuku «wyrażenie oznaczające powątpiewanie o prawdziwości czyjejś wypowiedzi»

3. bud. «element konstrukcyjny lub dekoracyjny, zwykle zakrzywiony, mający kształt półkola, części elipsy itp. podparty na obu końcach, występujący w sklepieniach, arkadach, zamykający otwory okienne, drzwiowe itp.»

∆ Łuk gotycki albo ostry «łuk utworzony z dwóch schodzących się pod kątem ostrym odcinków koła; ostrołuk»

∆ Łuk tryumfalny «budowla w kształcie bramy, zwykle bogato zdobiona, wzniesiona dla uczczenia i upamiętnienia wybitnej osoby lub doniosłego wydarzenia»

4. mat. «część okręgu koła łącząca dwa jego punkty»

5. muz. «znak graficzny notacji muzycznej w postaci wygiętej linii łączącej dwie lub więcej nut»

6. sport. «w narciarstwie: ewolucja powodująca zmianę kierunku jazdy»

Łuk krystianii.

Łuk z oporu, z pługu.