- łupić
- ndk VIa, \łupićpię, \łupićpisz, łup, \łupićpił, \łupićpiony1. «bezprawnie, siłą zabierać komuś mienie, rabować, grabić; ciągnąć z czegoś nadmierne zyski; odzierać kogoś z pieniędzy»
Banda łupiła domy.
Paskarze łupili biedaków.
2. przestarz. «zdejmować, zdzierać skórę ze zwierzęcia lub korę z drzewa»◊ pot. dziś żywa: Łupić kogoś ze skóry «wyciągać od kogoś pieniądze, kazać sobie wiele płacić»3. rzad. «mocno uderza滣upić w zamkniętą bramę.
◊ pot. Łupić w karty «grać w karty»przen. «bić kogoś; zadawać klęskę, porażk껣upią wroga na wszystkich frontach.
4. → łupać w zn. 1łupić się1. strona zwrotna czas. łupić tylko w przysłowiu: Głupi sam się ze skóry łupi.2. «łupić się wzajemnie, wyzyskiwać się, bić się»3. przestarz. «być obłupywanym; obłupywać się»Orzeszki ziemne łatwo się łupią.
Słownik języka polskiego . 2013.