- mieść
- ndk XI, miecie, miótł, miotła, miecionyz podmiotem nieos., książk. «rzucać czymś drobnym, miałkim, sypkim; zgarniać, zmiatać coś z jakiejś powierzchni, pędzić po niej coś drobnego, sypkiego»
Zawierucha miecie śniegiem w twarz.
Wiatr miótł zeschłe liście.
Słownik języka polskiego . 2013.