- mrugać
- ndk I, \mrugaćam, \mrugaćasz, \mrugaćają, \mrugaćaj, \mrugaćał - mrugnąć dk Va, \mrugaćnę, \mrugaćniesz, \mrugaćnij, \mrugaćnął, \mrugaćnęła, \mrugaćnęli, \mrugaćnąwszy1. «poruszać szybko powiekami»
Mrugać powiekami, oczami.
Mrugnął do kogoś porozumiewawczo.
Mrugać znacząco na kogoś.
Wlazł kotek na płotek i mruga: piękna to piosneczka, niedługa. (Kolberg)
◊ (Nawet) nie mrugnąć okiem a) «nie poruszyć się, nie zareagować na coś, zachować się biernie, obojętnie» b) «nie zrobić najmniejszego wysiłku, żeby coś osiągnąć, zdobyć»◊ pot. Szkoda mrugać «szkoda czasu, szkoda wysiłku, nic z tego»2. częściej ndk «o lampach, gwiazdach itp.: żarzyć się, palić się, świecić się nierównym, przerywanym światłem, przygasającym blaskiem; migotać»Latarnia mruga.
Gwiazdy mrugają na niebie.
Żarówka mrugnęła i zgasła.
Słownik języka polskiego . 2013.