my

DBMs. nas, C. nam, N. nami; lp p. ja

1. «zaimek osobowy oznaczający mówiącego łącznie z innymi osobami: ja i ktoś inny, ja i inni; inni, a wśród nich ja (w mianowniku używany zwłaszcza dla położenia nacisku na podmiot, często w połączeniu z ruchomą końcówką czasownika, z którym się łączy)»

Dlaczego my mamy to robić, a nie oni?

Czy my wreszcie pójdziemy spać?

My tego nie zrobimy.

Będziemy my, nasi przyjaciele i dzieci.

Myśmy tam nie byli.

Było nas troje.

Przyjdźcie do nas.

Dajcie to nam.

Zobaczycie nas w kinie.

Chodźcie z nami.

∆ Forma celownika nam jest niekiedy używana jako partykuła ekspresywna, wyrażająca bezpośredni stosunek mówiącego do treści zdania

Ale się nam syn poprawił.

Żegnajcie nam przyjaciele.

◊ U nas w… «w naszej rodzinie, w naszym domu, środowisku, mieście, kraju itp.»

◊ pot. U nas jak to u nas «nic się nowego u nas (np. w naszym domu, mieście, środowisku) nie dzieje, nic się nie zmieniło»

2. «w tekstach literackich, referatach itp. zaimek omawiający niekiedy osobę autora, czasem jako przedstawiciela pewnej grupy»

Myśmy to poruszyli już na wstępie referatu.

3. daw. «w aktach lub wypowiedziach uroczystych zaimek oznaczający osobę mówiącego jako przedstawiciela władzy, nosiciela godności»

My, Król Jan III…