- nadarzyć
- dk VIb, \nadarzyćrzy, \nadarzyćrzył - nadarzać ndk I, \nadarzyćrza, \nadarzyćrzają, \nadarzyćrzał«(zwykle z podmiotem: los, przypadek) zesłać, nastręczyć, przynieść (np. coś pożądanego, korzystnego)»
Czekał, co los nadarzy.
Przypadek mu nadarzył dobrą żonę.
nadarzyć się - nadarzać się «o czymś niespodziewanym, przypadkowym (zwykle pomyślnym): zjawić się, przytrafić się, nawinąć się, nastręczyć się, zdarzyć się»Skorzystać z nadarzającej się okazji, sposobności.
Kto wie, co się w drodze może nadarzyć.
Słownik języka polskiego . 2013.