- nieudolnie
- «w sposób nieudolny; niezdarnie, nieporadnie»
Nieudolnie napisany list.
Nieudolnie zrobiony film.
Nieudolnie przemawiać.
Słownik języka polskiego . 2013.
nieudolnie
Look at other dictionaries:
nieudolnie — {{/stl 13}}{{stl 8}}przysł. {{/stl 8}}{{stl 7}} w sposób nieudolny; nieporadnie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nieudolnie przetłumaczona książka. Nieudolnie kłamać, tańczyć. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
klecić — ndk VIa, klecićcę, klecićcisz, kleć, klecićcił, klecićcony «budować coś pospiesznie, nieudolnie, byle jak» Klecił naprędce skrzynkę na narzędzia. przen. «tworzyć, układać z trudem, nieudolnie» Klecić wiersze … Słownik języka polskiego
niezgrabny — niezgrabnyni 1. «zbudowany nieproporcjonalnie, niekształtny» Niezgrabna dziewczyna. Niezgrabne nogi. 2. «odznaczający się brakiem zręczności, nieudolnie coś wykonujący; niezręczny, niezdarny» Niezgrabny tancerz. Ktoś jest niezgrabny w ruchach, w… … Słownik języka polskiego
gruby — 1. Coś jest szyte grubymi nićmi «o grze, intrydze, manipulacji itp. prowadzonej nieudolnie, łatwej do zdemaskowania»: W to ostatnie łgarstwo, szyte zbyt grubymi nićmi, nie uwierzyliśmy. M. Kuczyński, Czeluść. 2. Gruba (grubsza) gra, sprawa «gra… … Słownik frazeologiczny
bazgrać — ndk IX, bazgraćgrzę, bazgraćgrze, bazgrz a. bazgraj, bazgraćał, bazgraćany «pisać niestarannie, niewyraźnie; nieudolnie rysować, malować, kreślić jakieś zygzaki; gryzmolić» Bazgrać po papierze, w zeszycie. ◊ Bazgrać jak kura pazurem «pisać bardzo … Słownik języka polskiego
bazgrała — ż a. m odm. jak ż IV, CMs. bazgrałaale; lm M. bazgrałały, D. bazgrałaał (także: DB. bazgrałałów tylko o mężczyznach) pot. «ten, co bazgrze, pisze nieporządnie, niewyraźnie, nieudolnie rysuje, kreśli coś» List tego bazgrały jest nie do odczytania … Słownik języka polskiego
bazgrolić — ndk VIa, bazgrolićlę, bazgrolićlisz, bazgrolićol, bazgrolićlił pot. «pisać, rysować itp. niestarannie, niewyraźnie, nieudolnie; gryzmolić, bazgrać» Bazgrolił w notesie … Słownik języka polskiego
bąkać — ndk I, bąkaćam, bąkaćasz, bąkaćają, bąkaćaj, bąkaćał, bąkaćany bąknąć dk Va, bąkaćnę, bąkaćniesz, bąkaćnij, bąkaćnął, bąkaćnęła, bąkaćnęli, bąkaćnięty, bąkaćnąwszy 1. «mówić niewyraźnie, cicho; czytać nieudolnie» Bąkać coś cicho, pod nosem.… … Słownik języka polskiego
chrzanić — ndk VIa, chrzanićnię, chrzanićnisz, chrzań, chrzanićnił, chrzanićniony 1. wulg. «mówić głupstwa, pleść bzdury; bredzić, ględzić» 2. wulg. «robić coś źle, nieudolnie; partaczyć» … Słownik języka polskiego
ciężki — ciężkiżcy, ciężkiższy 1. «mający duży ciężar, dużo ważący; dający się z trudem dźwigać» Ciężki kamień, bagaż, pakunek, plecak. Ciężka zbroja. Ciężki wóz z węglem. Jesteś cięższa niż ja. ∆ Ciężki bombowiec «bombowiec przystosowany do zabierania… … Słownik języka polskiego
