- bąk
- m III, DB. -a, N. \bąkkiem; lm M. -i1. pot. «trzmiel lub inny owad wydający w locie charakterystyczne buczenie»
Bąki buczą grubym basem, zbierają pyłki z kwiatów.
◊ Opić się czymś jak bąk «napić się czegoś w dużej ilości»◊ Zbijać bąki «spędzać czas na próżnowaniu, próżnować»◊ posp. Puścić bąka «wypuścić wiatry»2. «zabawka dziecinna w kształcie dwóch stożków złączonych podstawami, wprawiana w ruch wirowy, przy którym wytwarza się przeciągłe buczenie»Puszczać, nakręcać bąka.
Bawić się bąkiem.
3. «żartobliwie o małym dziecku»Czteroletni bąk.
Uprzykrzone, utrapione bąki.
4. B.=M.«łodyga cebuli z torebką nasienną»Cebula z bąkami.
5. zool. «Tabanus, owad dwuskrzydły z rodziny bąkowatych, żywiący się krwią zwierząt; bąk bydlęcy»6. zool. «Botaurus stellaris, ptak z rodziny czapli, wydający buczący głos, żyjący w Eurazji, Afryce»7. żegl. → bączek w zn. 3
Słownik języka polskiego . 2013.