- niezachwianie
- przysłów. od niezachwiany
Niezachwianie wierzyć w czyjeś zapewnienia, obietnice.
Dążyć niezachwianie do celu.
Słownik języka polskiego . 2013.
niezachwianie
Look at other dictionaries:
niezachwianie — {{/stl 13}}{{stl 8}}przysł., {{/stl 8}}{{stl 7}}od przym. niezachwiany: Trwać niezachwianie w swoim zamiarze, przy swoich poglądach, postanowieniach. Niezachwianie wierzyć w czyjąś niewinność. {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
Ewangelia — 1. przestarz. Kłaść, położyć (zdrową) głowę pod Ewangelię «niepotrzebnie się narażać na przykrości, na niebezpieczeństwo»: Przyznać się obecnie do tego, że się jest profesorem gimnazjum, to znaczy położyć głowę pod Ewangelię. B. Czeszko,… … Słownik frazeologiczny
wierzyć — 1. Nie (chcieć) wierzyć, nie dowierzać (swoim, własnym) oczom, uszom «bardzo się czemuś dziwić, nie móc uwierzyć w to, co się widzi, słyszy»: Minęli go tak blisko, że wyciągnął rękę i dotknął zabłoconych blach wozu, jakby oczom nie wierzył. W.… … Słownik frazeologiczny
wyrazistość — Z całą wyrazistością «bardzo wyraźnie, dokładnie, jasno, namacalnie»: I nagle Jack, patrząc w spokojną twarz stryja, zdał sobie z całą wyrazistością sprawę, że ten człowiek jest niezachwianie przekonany co do nieuchronności nadciągającej… … Słownik frazeologiczny
ewangelia — ż I, DCMs. ewangelialii; lm D. ewangelialii (ewangelialij) 1. rel. «utwór wczesnochrześcijański zawierający opis życia i naukę Jezusa» Ewangelie apokryficzne, kanoniczne. Tekst ewangelii św. Łukasza a. według św. Łukasza. Głosić, opowiadać… … Słownik języka polskiego
stoicki — stoickiccy 1. «odnoszący się do stoików lub stoicyzmu, właściwy stoikom lub stoicyzmowi» Filozofia, logika stoicka. 2. «odznaczający się niezmąconym spokojem; niezachwiany, niewzruszony» Stoicka cierpliwość, obojętność. Odnosić się do czegoś ze… … Słownik języka polskiego
stoicko — «w sposób właściwy stoikowi; po stoicku, niezachwianie, niewzruszenie» Stoicko spokojny człowiek. Stoicko znosić przeciwności losu … Słownik języka polskiego
wierzyć — ndk VIb, wierzyćrzę, wierzyćrzysz, wierz, wierzyćył 1. «przyjmować, uznawać coś za prawdę; być przekonanym o czymś» Wierzyć w sny, zabobony. Wierzyli, że wrócę do kraju. Wierzyła, że zdarzają się ludzie bezinteresowni. Wierzyć w Boga. Wierzyć w… … Słownik języka polskiego
