- nuda
- ż IV, CMs. nudzie; lm D. \nudadów1. «niemiły stan, niemiłe uczucie spowodowane zwykle bezczynnością, brakiem interesującego zajęcia, brakiem wrażeń, monotonią życia; cecha rzeczy wywołującej taki stan (także w lm w tym samym znaczeniu)»
Dokuczliwa, śmiertelna, zabójcza nuda.
Wielkie, okropne nudy.
Odczuwać nudę.
Doznawać uczucia nudy.
Rozpraszać nudę.
Wywoływać uczucie nudy.
Robić coś, zajmować się czymś z nudów.
Ziewać z nudów.
Uciekać od nudy.
Coś przejmuje kogoś nudą.
Nuda dręczy, ogarnia kogoś.
Zieje, zionie skądś (z kartek książki, ze sceny) nudą.
◊ Umierać z nudów «bardzo się nudzić»◊ Zabić, zabijać nudę, nudy; robić coś dla zabicia nudy «(usiłować) pokonać uczucie znudzenia, (starać się) zapełnić czymś wolny czas, żeby się nie nudzić»◊ żart. Nudy na pudy «wielkie, nieznośne nudy, nudzenie się»2. «rzecz nudna, nieciekawa, wywołująca znudzenie»Jego referaty to zwykle straszne nudy.
3. ż a. m; lm B.=M. (także =D. - tylko o mężczyznach),pot. «człowiek nudny; nudziarz, nudziara»Okropny z niego nuda, okropna z niej nuda.
Słownik języka polskiego . 2013.