- obrzucić
- dk VIa, \obrzucićcę, \obrzucićcisz, \obrzucićrzuć, \obrzucićcił, \obrzucićcony - obrzucać ndk I, \obrzucićam, \obrzucićasz, \obrzucićają, \obrzucićaj, \obrzucićał, \obrzucićany1. «rzucając, ciskając obsypać, zasypać czymś»
Obrzucać kogoś kamieniami.
Obrzucić nowożeńców kwiatami.
◊ Obrzucić kogoś błotem, oszczerstwami, potwarzami, oskarżeniami itp. «opowiedzieć o kimś wiele oszczerstw, potwarzy itp.; oczernić, oszkalować, zniesławić kogoś; oskarżyć kogoś o coś»◊ Obrzucić kogoś, coś wzrokiem, spojrzeniem «obejrzeć kogoś, coś szybko, rozejrzeć się po czymś»2. «obłożyć, otoczyć, otulić coś czymś dla uszczelnienia, dla ochrony przed zimnem, dla umocnienia itp.»Obrzucić róże liśćmi, ziemią.
Obrzucić ziemią szałas.
3. «obszyć brzegi materiału nićmi, aby zapobiec strzępieniu się; obdziergać, wykończyć szwy»Obrzucić rękawy, kołnierzyk.
Obrzucić szwy kolorową nitką.
obrzucić się - obrzucać się «obrzucić jeden drugiego»Chłopcy obrzucili się kasztanami, śnieżkami.
Słownik języka polskiego . 2013.