- odwalić
- dk VIa, \odwalićlę, \odwalićlisz, \odwalićwal, \odwalićlił, \odwalićlony - odwalać ndk I, \odwalićam, \odwalićasz, \odwalićają, \odwalićaj, \odwalićał, \odwalićany1. «odrzucić coś ciężkiego, odepchnąć, odsunąć na bok»
Odwalić gruz, kamienie, śnieg z drogi.
Odwalić głaz ze ścieżki, ze szlaku turystycznego.
Lemiesz odwala skibę.
◊ posp. Odwalić kitę «umrzeć»2. pot. «wykonać jakąś robotę, załatwić jakieś sprawy (zwykle z konieczności), aby prędzej, nie wkładając w to wysiłku, byle jak, aby się tylko pozbyć»Odwalić codzienne obowiązki.
Odwalić kawał roboty, wszystkie pilne sprawy.
3. tylko dk, pot. «odciąć, odrąbać, odkroić»Odwalić sobie palec siekierą.
4. posp. «przepisać od kogoś, ściągnąć (zwykle w odniesieniu do uczniów)»Odwalić wypracowanie od kolegi.
5. posp. «uznać kogoś jako nie odpowiadającego określonym warunkom; odrzucić, wyeliminować»Został odwalony na maturze, na egzaminie.
Odwalili go już w pierwszej konkurencji.
Odwaliła wszystkich konkurentów.
6. posp. «naśladować, udawać, odstawiać»Odwalała księżnę.
odwalić się - odwalać się1. «o skibie: położyć się (za pługiem)»Skiba odwaliła się nierówno.
2. posp. «zostawić kogoś w spokoju; odczepić się»Odwal się pan, pókim dobry.
Słownik języka polskiego . 2013.