- odwołać
- dk I, \odwołaćam, \odwołaćasz, \odwołaćają, \odwołaćaj, \odwołaćał, \odwołaćany - odwoływać ndk VIIIa, \odwołaćłuję, \odwołaćłujesz, \odwołaćłuj, \odwołaćywał, \odwołaćywany1. «skłonić kogoś do odejścia skądś, wywołać z towarzystwa, wziąć na bok, przywołać do siebie»
Odwołać kogoś na stronę.
Odwołać kogoś od stołu, do telefonu.
2. «usunąć, zwolnić kogoś ze stanowiska, z posady; wezwać kogoś do powrotu z jakiejś placówki, jakiegoś miejsca, stanowiska»Odwołać dyrektora ze stanowiska.
Odwołać kogoś z urlopu.
Rząd odwołał swego ambasadora.
3. «ogłosić coś jako fałszywe, niebyłe lub nie obowiązujące; zawiadomić, że coś się nie odbędzie, że coś zostało unieważnione, anulowane, zniesione, wstrzymane»Odwołać rozkaz, alarm, wykład, przedstawienie.
Odwołać kurs autobusu, odlot samolotu.
Świadek odwołał zeznania w sądzie.
Odwołaj to, coś powiedział.
odwołać się - odwoływać się1. «zwrócić się do kogoś, do czegoś jako do instancji rozstrzygającej, prosząc o (ponowne) rozpatrzenie jakiejś sprawy; zaapelować do kogoś, do czegoś»Odwołać się do sądu, do sejmu, do najwyższych władz.
Odwołać się do profesora w sporze naukowym.
2. «powołać się na coś jako na punkt oparcia w jakiejś sprawie»Odwołać się do czyichś uczuć, czyjegoś doświadczenia, rozumu, rozsądku.
Odwoływać się do dawnych praw, przywilejów.
Słownik języka polskiego . 2013.