odznaczać — {{/stl 13}}{{stl 7}}[wym. od znaczać] {{/stl 7}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, odznaczaćam, odznaczaća, odznaczaćają, odznaczaćany {{/stl 8}}{{stl 22}}– odznaczyć {{/stl 22}}{{stl 8}}dk VIIa, odznaczaćczę, odznaczaćczy, odznaczaćczony {{/stl 8}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
odznaczać się — {{/stl 13}}{{stl 7}}[wym. od znaczać się] {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} różnić się czymś wyraźnie; wyróżniać się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Odznaczała się wdziękiem. Jego głos odznaczał się wyjątkowym brzmieniem.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
odznaczyć — [wym. od znaczyć] dk VIb, odznaczyćczę, odznaczyćczysz, odznaczyćznacz, odznaczyćczył, odznaczyćczony odznaczać [wym. od znaczać] ndk I, odznaczyćam, odznaczyćasz, odznaczyćają, odznaczyćaj, odznaczyćał, odznaczyćany 1. «wyróżnić spośród innych… … Słownik języka polskiego
grzeszyć — 1. Grzeszyć brakiem czegoś «odznaczać się brakiem jakiejś cechy, zwykle dodatniej»: Kto nie szanuje swoich czytelników, nie szanuje ani samego siebie, ani własnego dzieła. I grzeszy brakiem wyobraźni (...). J. Parandowski, Alchemia. 2. iron. Nie… … Słownik frazeologiczny
grzeszyć — ndk VIb, grzeszyćszę, grzeszyćszysz, grzesz, grzeszyćszył «popełniać grzech, grzechy, łamać zakazy religijne» Ciężko grzeszyć. Grzeszyć myślą. ◊ Nie grzeszyć talentem, odwagą, rozumem, uprzejmością, urodą itp. «zupełnie nie mieć talentu, odwagi,… … Słownik języka polskiego
wspólny — 1. Mieć z kimś, z czymś coś wspólnego a) «być podobnym do kogoś, do czegoś, odznaczać się jakimiś cechami, które upodabniają, zbliżają, łączą»: Suita op. 25 w swej neobarokowej pastiszowości dowodzi, iż Schönberg miał też coś wspólnego ze… … Słownik frazeologiczny
Aryjczyk — m III, DB. a, N. Aryjczykkiem, lm M. Aryjczykycy, DB. ów «człowiek, którego językiem ojczystym jest jeden z języków aryjskich, stanowiących wschodnią grupę indoeuropejskiej wspólnoty językowej (niekiedy o przedstawicielu ludności mówiącej… … Słownik języka polskiego
bitność — ż V, DCMs. bitnośćści, blm «odwaga okazywana w bitwie; dzielność, męstwo, waleczność» Bitność wojska, żołnierza. Odznaczać się bitnością … Słownik języka polskiego
bogobojność — ż V, DCMs. bogobojnośćści, blm książk. rzecz. od bogobojny Odznaczać się bogobojnością … Słownik języka polskiego
cechować — ndk IV, cechuję, cechujesz, cechuj, cechowaćował, cechowaćowany 1. «stanowić cechę czyjąś a. czegoś; być właściwym komuś, czemuś; charakteryzować, znamionować» Kogoś cechuje spryt, energia, pracowitość. Styl autora cechuje prostota. 2. «opatrywać … Słownik języka polskiego
