- ofiara
- ż IV, CMs. ofierze; lm D. \ofiaraar1. «darowanie, złożenie czegoś na jakiś cel; to, co się komuś daje, ofiarowuje; dar»
Ofiary na biednych.
Zbierać, składać ofiary.
□ Niemiła księdzu ofiara, chodź cielę do obory (do domu).2. «poświęcenie, oddanie, wyrzeczenie się czegoś cennego dla kogoś lub ze względu na coś»Okupić coś ofiarami.
Złożyć ofiarę z siebie, z własnego życia.
Jej życie było pasmem ofiar.
3. «osoba, która doznała szkody, odczuła złe skutki czegoś, bezradna wobec czegoś, wobec czyjejś przemocy»Ofiary kataklizmu, wojny.
Ofiary własnej lekkomyślności, nieostrożności.
Stała się jedną z wielu ofiar uwodziciela.
◊ Padać (paść) ofiarą czegoś «umierać, ginąć, niszczeć wskutek czegoś, ponosić szkodę»4. pot. «człowiek niezdarny, mało energiczny; fajtłapa, niedołęga, oferma, niezdara»Cóż za ofiara losu z niego!
Uważaj, ofiaro, jak idziesz!
5. rel. «dar (przedmiot lub istota żywa) składany bogu, nadprzyrodzonym mocom, duchom (spalany, oddawany do świątyni) w celu np. przebłagania ich, odsunięcia niebezpieczeństwa»Błagalne, dziękczynne, obrzędowe, oczyszczające ofiary.
Całopalna, krwawa ofiara.
Nieść, składać ofiary bogom.
Zabić jagnię na ofiarę.
Złożyć wołu w ofierze.
Słownik języka polskiego . 2013.