- ojciec
- m II, DB. ojca, C. ojcu, W. ojcze; lm M. ojcowie, DB. ojców1. «mężczyzna mający własne dziecko (dzieci) w stosunku do tego dziecka (lub ze względu na nie)»
Czuły, kochający, troskliwy ojciec.
Rodzony, własny ojciec.
Wyrodny ojciec.
Ojciec rodziny.
Zostać ojcem.
Wdał, wdała się w ojca.
Kochać kogoś jak ojca.
pot. Ojciec dzieciom.
∆ Ojciec chrzestny «mężczyzna przedstawiający do chrztu osobę chrzczoną (najczęściej dziecko)»∆ Przybrany ojciec «mężczyzna zastępujący ojca dziecku, które wziął na wychowanie»∆ książk. Ojcowie miasta «radni miejscy»∆ rel. Bóg Ojciec «w religii chrześcijańskiej: Bóg jako jedna z osób Trójcy Świętej»◊ Wykapany ojciec «o czyimś dziecku: takie jak ojciec, bardzo podobne do ojca, pod względem wyglądu zewnętrznego, charakteru»◊ Być komuś, dla kogoś ojcem «być czyimś troskliwym opiekunem, wychowawcą; opiekować się kimś jak własnym dzieckiem, zastępować komuś ojca»□ Jakie drzewo, taki klin, jaki ojciec, taki syn.2. «samiec zwierząt mający potomstwo (w stosunku do swego potomstwa)»3. tylko w lm «przodkowie, protoplaści»Tradycje, zwyczaje naszych ojców.
4. «twórca, inicjator, założyciel, wynalazca, autor czegoś»Ojciec historiografii, komedii, poezji.
Ojciec teatru polskiego.
5. «poufale o własnym mężu, ojcu dzieci albo o starszym mężczyźnie (przeważnie w bezpośrednich zwrotach, zwykle w mianowniku w funkcji wołacza)»6. rel. «tytuł używany w niektórych zakonach w stosunku do zakonników mających święcenia; zakonnik noszący ten tytuł»∆ Ojcowie jezuici, karmelici itp. «zakon jezuitów, karmelitów itp.»∆ Ojciec duchowny «ksiądz, spowiednik»∆ Ojciec święty «papież»∆ Ojciec kościoła «autor dzieł teologicznych z pierwszych wieków chrześcijaństwa»
Słownik języka polskiego . 2013.