- okryć
- dk Xa, okryję, okryjesz, okryj, okrył, okryty - okrywać ndk I, \okryćam, \okryćasz, \okryćają, \okryćaj, \okryćał, \okryćany1. «nakryć z wierzchu albo ze wszystkich stron; osłonić, otulić»
Okryć kogoś szalem, chustką, płaszczem.
Okrywano róże słomą.
◊ Coś okryło kogoś, coś żałobą «coś spowodowało czyjąś żałobę, pogrążyło kogoś, coś w smutku, żalu»◊ Okryć kogoś hańbą, wstydem, niesławą, śmiesznością «ściągnąć hańbę, wstyd, niesławę na kogoś; narazić na śmieszność; zniesławić, zhańbić, ośmieszyć»◊ Okryć sławą, blaskiem itp. «dodać komuś, czemuś blasku, sławy; wsławić»◊ Okrywać kogoś, coś pocałunkami «całować kogoś, coś wiele razy»przen.Mrok okrywał ziemię.
Mgła okrywała pola.
2. «pokryć, powlec; obsypać kogoś, coś»Drzewa okrył szron.
Pot okrywał jego czoło.
Gałęzie okryte kwiatami.
Śnieg okrył pola.
okryć się - okrywać się1. strona zwrotna czas. okryć - okrywaćOkryć się ciepło na noc.
Okrywać się kołdrą.
◊ Okryć się żałobą «pogrążyć się w żałobie, smutku, żalu»◊ Okryć się hańbą, wstydem, niesławą, śmiesznością itp. «ściągnąć na siebie hańbę, wstyd, niesławę itp.; narazić się na śmieszność»◊ Okryć się sławą, blaskiem «wsławić się»2. «zostać okrytym na całej powierzchni, zostać obsypanym; powlec się»Czoło okryło się potem.
Niebo okrywało się chmurami.
Brzozy okryły się listkami.
Słownik języka polskiego . 2013.