opędzić

dk VIa, \opędzićdzę, \opędzićdzisz, opędź, \opędzićdził, \opędzićdzony - opędzać ndk I, \opędzićam, \opędzićasz, \opędzićają, \opędzićaj, \opędzićał, \opędzićany

1. «odgonić, przepędzić (zwłaszcza muchy, komary itp.), odpędzić; odganiając coś od kogoś obronić go»

Opędzać muchy od miodu.

Opędzać dziecko od much.

2. pot. «zaspokoić (najpilniejsze potrzeby); opłacić»

Opędzić koszty, wydatki.

Kawałkiem chleba opędził cały dzień.

◊ Opędzić głód «zaspokoić pierwszy głód»

opędzić się - opędzać się

1. «odgonić coś od siebie; walcząc, bijąc się z kimś obronić się przed napaścią»

Opędzać się od psów.

Opędzać się od komarów, od much.

Opędzić się przeważającej sile wroga.

2. «uwolnić się od kogoś, czegoś, wyswobodzić się od czegoś, co dręczy, nęka, co uporczywie powraca; wyzwolić się»

Nie móc się opędzić od petentów.

Nie móc się opędzić złym myślom, przeczuciom.