Być opiekuńczym w stosunku do dzieci.
Opiekuńcze spojrzenie.
Słownik języka polskiego . 2013.
opiekuńczy — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. IIb {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} opiekujący się kimś, czymś, powołany do sprawowania opieki; odnoszący się do opiekuna : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zakład opiekuńczy. Funkcje opiekuńcze.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
opiekuńczy — Opiekuńcze skrzydła zob. skrzydło 5. Opiekuńczy duch zob. duch 3 … Słownik frazeologiczny
Bóg — 1. Bogiem a prawdą «mówiąc szczerze, w istocie, naprawdę»: Powróciłem na wakacje do Polski i tak skończyły się moje studia paryskie, które, Bogiem a prawdą, nigdy się nie zaczęły – bo nie wiem czy dwa razy przez cały pobyt pojawiłem się na tym… … Słownik frazeologiczny
duch — 1. Człowiek małego ducha «człowiek tchórzliwy, przesadnie ostrożny»: Przyznaję się – człowiek małego ducha – iż dałem się sprowokować do dyskusji (...) B. Maj, Kronika. 2. Człowiek wielkiego ducha «człowiek odważny, szlachetny»: Stańczyk to… … Słownik frazeologiczny
granica — 1. Bez granic a) «niedający się ogarnąć, niemający miary; bezgraniczny, nieskończony, ogromny, wielki»: Słowa gniewnego nie rzekł. Ani w spojrzeniu jego nie było gniewu, tylko gorycz zawodu i zdumienie bez granic. T. Parnicki, Orły. b)… … Słownik frazeologiczny
cherub — m IV, DB. a, Ms. cherubbie; lm M. te y, ci owie (cherubbi), D. ów, B. y a. ów 1. poet. → cherubin w zn. 1 Malować złotowłose cheruby (złotowłosych cherubów). 2. «w religiach starożytnego Wschodu: istota nadprzyrodzona, duch opiekuńczy… … Słownik języka polskiego
duch — m III, DB. a 1. blm «energia psychiczna, właściwości psychiczne człowieka; umysł, świadomość, myślenie, dusza» Siła, hart, moc ducha. Spokój ducha. Muzyka, poezja to pokarm dla ducha. ◊ W szczerości, w skrytości, w pokorze, w prostocie lub w… … Słownik języka polskiego
kobold — m IV, DB. a, Ms. koboldldzie; lm M. y mit. germ. «opiekuńczy duch domowy wyobrażany w postaci karzełka, przebywający najczęściej w pobliżu paleniska lub pod belkowaniem domu» ‹niem.› … Słownik języka polskiego
kodeks — m IV, D. u, Ms. kodekssie; lm M. y 1. «zbiór usystematyzowanych i opartych na wspólnych zasadach przepisów, dotyczących jednej gałęzi prawa, regulujący określoną dziedzinę stosunków społecznych, wydawany zwykle w formie ustawy» Kodeks cywilny,… … Słownik języka polskiego
komitet — m IV, D. u, Ms. komitetecie; lm M. y «zespół osób powołanych do wykonywania określonych (zwykle doraźnych) zadań lub zespół osób wybranych spośród większej zbiorowości jako organ kierowniczy, nadzorczy itp., o specjalnych pełnomocnictwach; także… … Słownik języka polskiego
