Słownik języka polskiego . 2013.
opornik — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż IIa, D. a {{/stl 8}}{{stl 7}} przyrząd do regulowania natężenia prądu w obwodach elektrycznych, wykonany z tworzywa stawiającego opór przepływającemu przezeń prądowi {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
opórnik — a m (ọ̑) 1. podolgovat gradbeni element, ki kaj podpira: postavljati opornike; betonski, leseni, zidani opornik; razdalja med oporniki / opornik kozolca ♦ grad. poševni tram povezja; mostni opornik 2. priprava, ki daje oporo: opornik za glavo v… … Slovar slovenskega knjižnega jezika
stebèr — brà tudi stèber bra [tǝb] m (ǝ̏ ȁ; ǝ̀) 1. podolgovat, pokončen, navadno večji gradbeni element, ki kaj nosi: postaviti, sezidati steber; streho so naslonili na stebre; betonski, lesen, železen steber; okrogel, štirioglat steber; vitki stebri iz… … Slovar slovenskega knjižnega jezika
bocznik — m III, D. a, N. bocznikkiem; lm M. i 1. elektr. «opornik elektryczny łączony równolegle z niektórymi przyrządami pomiarowymi (np. z amperomierzem) w celu zmniejszenia natężenia prądu płynącego przez dany przyrząd» 2. techn. «rodzaj struga… … Słownik języka polskiego
drutowy — rzad. przym. od drut Opornik drutowy … Słownik języka polskiego
kryptol — m I, D. u, blm elektr. «ziarnisty proszek będący mieszaniną grafitu, gliny i karborundu, stosowany jako opornik w elektrycznych piecach laboratoryjnych» ‹niem.› … Słownik języka polskiego
opornica — ż II, DCMs. opornicacy; lm D. opornicaic 1. techn. «nieruchoma szyna zewnętrzna zwrotnicy w rozjeździe kolejowym lub tramwajowym» 2. przestarz. «przyrząd do regulowania oporu w obwodzie elektrycznym; opornik» … Słownik języka polskiego
rezystor — m IV, D. a, Ms. rezystororze; lm M. y → opornik w zn. 1 ‹z łac.› … Słownik języka polskiego
rozrusznik — m III, D. a, N. rozrusznikkiem; lm M. i 1. «urządzenie do uruchamiania (rozruchu) tłokowego silnika spalinowego; starter» Rozrusznik pneumatyczny, elektryczny, bezwładnościowy. Dźwignia rozrusznika. ∆ med. Rozrusznik serca «aparat wytwarzający… … Słownik języka polskiego
blók — a m (ọ̑) 1. veliko, večstanovanjsko poslopje: stanuje v novem bloku; stanovanjski bloki; univerzitetni bloki na Prulah; tovarna je zgradila za delavce tudi samski blok za neporočene // strnjena skupina stavb: blok hiš // skupina barak v… … Slovar slovenskega knjižnega jezika
