opór

m IV, D. oporu, Ms. oporze; lm M. opory

1. zwykle blm «przeciwstawianie się, opieranie się cudzej woli, przemocy»

Bezsilny, czynny, daremny, rozpaczliwy, słaby, zacięty opór.

Stawiać, napotykać, przełamać opór.

Bez oporu (pójść, poddać się komuś, czemuś, przyjąć coś, zgodzić się na coś).

∆ Ruch oporu «zorganizowana konspiracyjna działalność, także walka zbrojna prowadzona przez oddziały partyzanckie w czasie II wojny światowej przeciw okupantowi hitlerowskiemu»

2. częściej w lm «przeszkody, trudności natury psychicznej»

Przełamać, przezwyciężyć (czyjeś, swoje) opory.

Mieć opory w stosunku do czegoś.

Spotkać się z oporami z czyjejś strony.

Coś budzi w kimś opory.

◊ (Iść) po linii najmniejszego oporu «wybierać najłatwiejszy, choć nie najskuteczniejszy sposób działania»

3. fiz. «siła bierna, występująca przy wprawianiu ciał w ruch albo wywołana ruchem tych ciał i skierowana przeciwnie do kierunku ruchu»

Pokonać opór wiatru, powietrza.

∆ Opór ośrodka «siła przeciwstawiająca się ruchowi ciała stałego w ośrodku płynnym, zależna od kształtu ciała, prędkości ruchu i właściwości ośrodka»

∆ Opór aerodynamiczny «opór powietrza powstający przy ruchu dowolnego ciała i skierowany przeciwnie do kierunku tego ruchu»

∆ Opór elektryczny «właściwość ciała powodująca przeciwstawianie się przepływowi prądu elektrycznego»

4. sport. «kątowe ustawienie nart względem siebie i względem kierunku jazdy, powstające przez zbliżenie ku sobie dziobów, a rozsunięcie piętek»