- bezmyślny
- \bezmyślnyni«nie zastanawiający się nad niczym, ograniczony, głupi; świadczący o takich cechach»
Bezmyślni naśladowcy.
Bezmyślne slogany.
Bezmyślny uśmiech.
Bezmyślna zabawa.
Słownik języka polskiego . 2013.
bezmyślny
Look at other dictionaries:
bezmyślny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, bezmyślnyni {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} zachowujący się tak, jakby nie myślał w danej chwili; wynikający z takiego zachowania : {{/stl 7}}{{stl 10}}Bezmyślny kierowca. Bezmyślne … Langenscheidt Polski wyjaśnień
głowa — 1. Alkohol, wino, piwo itp. szumi komuś w głowie «ktoś jest oszołomiony po wypiciu alkoholu, wina, piwa itp.»: Długo nie mogę zasnąć, w głowie szumi mi piwo, pocałunki puchną na wargach, a policzek pali ze wstydu. Z. Kruszyński, Na lądach. 2.… … Słownik frazeologiczny
bezmyślnie — przysłów. od bezmyślny Gapić się bezmyślnie na coś … Słownik języka polskiego
bezmyślność — ż V, DCMs. bezmyślnośćści rzecz. od bezmyślny Bezmyślność odpowiedzi. Bezmyślność w postępowaniu … Słownik języka polskiego
bydlęcy — «dotyczący bydlęcia, związany z bydlęciem, właściwy bydlęciu; przeznaczony dla bydląt» Bydlęcy ryk. Bydlęca choroba. Sól bydlęca. Wagon bydlęcy. ∆ zool. Bąk bydlęcy → bąk w zn. 5 przen. «niegodny człowieka, bezwartościowy moralnie, bezmyślny»… … Słownik języka polskiego
figiel — m I, D. figielgla; lm M. figielgle, D. figielglów, rzad. figielgli 1. «psota, żart, psikus, krotochwila» Sztubacki, wesoły, złośliwy figiel. Spłatać figla. Zaprzestać figlów. Komuś tylko figle w głowie. ◊ O mały figiel «o mało, omal» ◊ Psi figiel … Słownik języka polskiego
głupawy — głupawywi 1. «niezbyt mądry; nieinteligentny, ograniczony, bezmyślny» Głupawy uczeń. 2. «świadczący o czyjejś ograniczoności; wyrażający zakłopotanie» Głupawy uśmiech. Głupawa mina … Słownik języka polskiego
golem — m IV, DB. a, Ms. golemmie; lm M. y, DB. ów Golem «w żydowskich podaniach ludowych: ulepiona z gliny postać ludzka, w którą tchnięto życie» przen. «bezwolny, bezmyślny olbrzym, uosobienie siły niszczącej» ‹hebr.› … Słownik języka polskiego
manekin — m IV, D. a, Ms. manekinnie; lm M. y «figura z drewna, tektury lub innego materiału, mająca kształt postaci ludzkiej, używana w krawiectwie i domach odzieżowych do przymierzania i demonstrowania ubrań» Upinać suknie na manekinie. ∆ techn. Manekin… … Słownik języka polskiego
mechaniczny — 1. «dotyczący mechaniki, działający, powstały na zasadzie praw mechaniki» Uszkodzenie mechaniczne. ∆ fiz. Energia mechaniczna «energia związana ze zmianami położenia ciała oraz z samym położeniem ciała względem innych ciał» ∆ Koń mechaniczny… … Słownik języka polskiego
