- pałka
- ż III, CMs. \pałkałce; lm D. \pałkałek1. «gruby kij, zwykle tępo zakończony»
Uderzyć, walić kogoś pałką.
∆ Pałka gumowa «pręt gumowy z uchwytem, noszony przez policjantów jako rodzaj broni»∆ Korona z (pięcioma, siedmioma, dziewięcioma) pałkami «wyobrażenie korony zakończonej u góry (pięcioma, siedmioma, dziewięcioma) wydłużonymi zębami z gałką na końcu, jako znak herbowy starej szlachty rodowej, baronów, hrabiów»◊ pot. Pałką by go (jej) nie dobił «o kimś bardzo żywotnym, zdrowym, silnym»◊ Przeginać, przegiąć pałkę «wpadać, wpaść w skrajność, przesadzać, przesadzić w czymś»◊ Nie kijem (go), to pałką «wszystko jedno, na jedno wychodzi»2. «cios, uderzenie pałką»Wlepił mu kilka pałek.
3. pot. «najniższy stopień w ocenie szkolnej: jedynka (dziś czasem o dwójce)»4. przestarz. «głowa, łeb; także pogardliwie o człowieku»◊ Szalona pałka «człowiek nieobliczalny; postrzeleniec»◊ Zalać pałkę «upić się»5. bot. «Typha, roślina z rodziny o tej samej nazwie, o kwiatach drobnych, zebranych w gęste, wojłokowate, grube kolby, brunatno zabarwione; rośnie w pobliżu zbiorników wodnych i na bagnach na całej kuli ziemskiej»
Słownik języka polskiego . 2013.