- pień
- m I, D. pnia; lm M. pnie, D. pni1. «wieloletnia zdrewniała łodyga drzewa osiągająca zwykle znaczną wysokość i grubość; stanowi kolumnę, na której wspiera się korona drzewa oraz łączy koronę z korzeniami»
Cienki, potężny, smukły, strzelisty, sękaty, rosochaty pień.
Pień brzozy, topoli, buka.
Drzewo rośnie, rozrasta się w pień.
◊ Drzewo, zboże na pniu «drzewo, zboże rosnące, jeszcze nie ścięte, nie zebrane»◊ Ktoś głuchy jak pień «ktoś głuchy kompletnie, bardzo głuchy»◊ Milczeć jak pień «milczeć uporczywie, nie mówić ani słowa»◊ Wyciąć w pień (wojsko, ludność) «nie pozostawić nikogo przy życiu, zabić wszystkich»2. «część drzewa pozostała w ziemi z korzeniami po ścięciu jego części nadziemnej»Las wycięto, sterczały tylko pnie.
3. «ul zrobiony z pnia drzewnego: barć; ul wraz z rojem»4. jęz. «człon wyrazu stanowiący podstawę formacji pochodnej; podstawa słowotwórcza»5. łow. «wyrostek kości czołowej jeleniowatych, na którym osadzone jest poroże»
Słownik języka polskiego . 2013.