- pięknoduch
- m III, DB. -a; lm M. -y, DB. -ówiron. «ktoś wyżywający się w estetycznych wzruszeniach, zmanierowany na tym punkcie»
Słownik języka polskiego . 2013.
pięknoduch
Look at other dictionaries:
pięknoduch — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos IIIc {{/stl 8}}{{stl 7}} ironicznie o osobie egzaltowanej, oderwanej od rzeczywistości, przedkładającej sprawy duchowe, wzruszenia estetyczne nad inne : {{/stl 7}}{{stl 10}}Sztuka pomaga pięknoduchom uciec od świata.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
piękno- — «pierwszy człon wyrazów złożonych (zwykle przymiotników o charakterze dzierżawczym) wskazujący na piękność tego, co nazywa drugi człon złożenia, np. pięknooki, pięknowłosy, pięknonogi, pięknoduch» … Słownik języka polskiego
pięknoduchowski — pięknoduchowskiscy przym. od pięknoduch Pięknoduchowskie rozważania … Słownik języka polskiego
