Plamić sukienkę jagodami.
Plamić ręce żywicą.
Plamić ręce złodziejstwem.
Plamić swoje nazwisko niecnym postępkiem.
Plamić honor oszustwem.
Plamić się atramentem.
Plamić się podejrzanymi interesami.
Słownik języka polskiego . 2013.
plamić — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, plamićmię, plamićmi, plamićmiony {{/stl 8}}– poplamić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb{{/stl 8}}, zaplamić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb {{/stl 8}}{{stl 7}} robić plamę lub plamy na powierzchni czegoś : {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
plamić się — I – poplamić się, zaplamić się {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} plamić samego siebie, robić plamę, plamy na sobie, swoim ubraniu itp. : {{/stl 7}}{{stl 10}}Poplamić się tłuszczem. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
plamić – splamić ręce — {{/stl 13}}{{stl 8}}{czyjąś} {{/stl 8}}krwią {{/stl 13}}{{stl 7}} zabić kogoś, popełnić morderstwo : {{/stl 7}}{{stl 10}}Splamić ręce krwią niewinnych dzieci. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
brukać — ndk I, brukaćam, brukaćasz, brukaćają, brukaćaj, brukaćał, brukaćany książk. «brudzić, plamić, walać, kalać» Brukać biel obrusa, śniegu. przen. «nieszlachetnym czynem, nieetycznym postępowaniem przynosić ujmę czemuś nieskazitelnemu, plamić… … Słownik języka polskiego
kalać — ndk I, kalaćam, kalaćasz, kalaćają, kalaćaj, kalaćał, kalaćany książk. «brudzić, plamić, walać» przen. «okrywać hańbą, zniesławiać, plamić» Kalać czyjeś dobre imię. Kalać honor rodziny. □ Zły to ptak, co własne gniazdo kala. kalać się 1. strona… … Słownik języka polskiego
zalewać — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, zalewaćam, zalewaća, zalewaćają, zalewaćany {{/stl 8}}– zalać {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IIIb, zalewaćleję, zalewaćleje, zalewaćlał, zalewaćlali || reg. {{/stl 8}}{{stl 7}}zalewaćleli, zalewaćany {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
brudzić — ndk VIa, brudzićdzę, brudzićdzisz, brudź, brudzićdził, brudzićdzony «czynić brudnym, zanieczyszczać, walać, smolić, plamić; robić nieporządek, śmiecić» Brudzić książki, ubranie. Brudzić podłogę, ściany. Brudzić błotem, farbą, smarem. Brudzić… … Słownik języka polskiego
dłoń — ż V, DCMs. dłoni; lm M. dłonie, D. dłoni, N. dłoniami a. mi 1. «wewnętrzna strona ręki od napięstka do nasady palców» Stwardniała skóra dłoni. Bąble na dłoni. Dłonie puchły od oklasków. Trzymać, ukryć coś w dłoni. ◊ Czytać, wróżyć itp. z dłoni… … Słownik języka polskiego
honor — m IV, D. u, Ms. honororze 1. blm «poczucie godności osobistej, dobre imię; cześć» Plamić honor. Godzić w czyjś honor. ∆ Słowo honoru «formuła wypowiadana przy uroczystym zaręczeniu własnym dobrym imieniem» ◊ Punkt honoru «to, co ma rozstrzygnąć o … Słownik języka polskiego
walać — ndk I, walaćam, walaćasz, walaćają, walaćaj, walaćał, walaćany pot. «brudzić, plamić» Walać sobie palce atramentem. walać się 1. pot. «brudzić siebie, swoje ubranie» Uważaj, walasz się farbą. 2. pot. «być walanym, brudzonym; stawać się brudnym»… … Słownik języka polskiego
