Wyraz jej twarzy zdradzał najwyższe podrażnienie.
Podrażnienie woreczka żółciowego, wyrostka robaczkowego.
Słownik języka polskiego . 2013.
podrażnienie — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm, {{/stl 8}}{{stl 7}}od cz. podrażnić. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}podrażnienie II {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, lm D. podrażnienieeń {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
drażniąco — 1. «wywołując podrażnienie, pobudzająco» Niektóre środki chemiczne działają drażniąco na skórę. 2. «w sposób pobudzający do gniewu, denerwująco, irytująco» Jego zachowanie było drażniąco agresywne … Słownik języka polskiego
gorczycznik — m III, D. a, N. gorczycznikkiem; lm M. i 1. bot. «Barbaraea, roślina zielna z rodziny krzyżowych, rosnąca na wilgotnych łąkach, przydrożach i żwirowiskach, występująca w dwunastu gatunkach, z których najbardziej znany jest gorczycznik pospolity,… … Słownik języka polskiego
kaszel — m I, D. kaszelszlu; rzad. lm M. kaszelszle, D. kaszelszli a. kaszelszlów «gwałtowne wypchnięcie powietrza z płuc połączone z rodzajem chrząkania, powstające przez podrażnienie zakończeń nerwowych w oskrzelach, tchawicy, krtani, gardle»… … Słownik języka polskiego
kichać — ndk I, kichaćam, kichaćasz, kichaćają, kichaćał kichnąć dk Va, kichaćnę, kichaćniesz, kichaćnął, kichaćnęła, kichaćnęli, kichaćnąwszy «reagować na podrażnienie błony śluzowej w nosie gwałtownymi, głośnymi wydechami przez nos» Kichać głośno, raz… … Słownik języka polskiego
łechtać — ndk IX, łechtaćchczę (łechtaćchcę), łechtaćchczesz (łechtaćchcesz), łechcz, łechtaćał, łechtaćany a. I, łechtaćam, łechtaćasz, łechtaćają, łechtaćaj «dotykać szczególnie wrażliwych, unerwionych miejsc na ciele, wywołując przyjemne podrażnienie,… … Słownik języka polskiego
parzyć — I ndk VIb, parzyćrzę, parzyćrzysz, parz, parzyćrzył, parzyćrzony 1. «dawać się odczuwać jako coś gorącego, oddziaływać na coś gorącem; palić, piec» Herbata parzy język. Gorący piasek parzył nam stopy (nas w stopy). Słońce parzyło żarem. 2.… … Słownik języka polskiego
ruchowy — «mający związek z ruchem, wywołujący ruch; polegający na ruchu» Zdolności ruchowe. Aktywność ruchowa. ∆ Gry, zabawy ruchowe «gry, zabawy odbywające się zwykle na świeżym powietrzu, wymagające dużo ruchu» ∆ anat. Nerwy ruchowe «włókna ruchowe… … Słownik języka polskiego
sparzyć — I dk VIb, sparzyćrzę, sparzyćrzysz, sparz, sparzyćrzył, sparzyćrzony 1. «dotykając czymś gorącym, uszkodzić ciało, tkanki; oparzyć, przypiec» Sparzyć rękę, palec. Sparzyć usta, język herbatą, papierosem. 2. «wywołać podrażnienie skóry takie, jak… … Słownik języka polskiego
synapizm — m IV, D. u, Ms. synapizmzmie; lm M. y farm. «okład z papki lub z ciasta sporządzonego ze spreparowanych nasion gorczycy czarnej albo plaster przesycony olejkiem gorczycowym, powodujący silne miejscowe przekrwienie i podrażnienie skóry, stosowany… … Słownik języka polskiego
