- powtarzać
- ndk I, \powtarzaćam, \powtarzaćasz, \powtarzaćają, \powtarzaćaj, \powtarzaćał, \powtarzaćany - powtórzyć dk VIb, \powtarzaćrzę, \powtarzaćrzysz, \powtarzaćwtórz, \powtarzaćrzył, \powtarzaćrzony1. «robić, mówić to samo, co już raz (lub więcej razy) było zrobione, powiedziane; powtórnie, ponownie coś wykonywać, czynić; mówić, robić coś tak samo, jak ktoś inny»
Powtórzyć koncert, przedstawienie, występ.
Powtórzyć lekarstwo.
Powtórzyć dawny błąd.
Powtarzać coś w myśli.
Powtarzać coś często, po kilka razy, do znudzenia.
Powtarzać w kółko.
Uczeń powtarzał lekcje za nauczycielem.
∆ Powtarzać kurs, lekcje itp. «przypominać sobie przerobiony materiał, przerabiać materiał kursu, lekcji ponownie»∆ Powtarzać oddział, klasę, rok, semestr itp. «po raz drugi uczęszczać do tego samego oddziału, do tej samej klasy, na ten sam semestr wskutek nieotrzymania promocji do następnej klasy lub niezdania obowiązujących egzaminów; repetować»◊ Powtarzać (jak) za panią matką «powtarzać czyjeś zdanie nie mając własnego; powtarzać coś bezkrytycznie»przen.Echo powtórzyło okrzyk.
2. «przekazywać komuś to, co się usłyszało od kogoś innego»Powtarzać plotkę, sekret.
Nie powtarzaj tego nikomu.
3. rzad. «reprodukować; kopiować»Kopia powtarzała nieudolnie oryginał obrazu.
powtarzać się - powtórzyć się1. «być powtarzanym, zdarzać się, odbywać się ponownie; wznawiać się»Powtarzały się ataki bólu.
Słyszeli powtarzające się wybuchy.
2. zwykle ndk «mówić lub pisać wciąż to samo pod względem treści»Wyczerpawszy temat w rozmowie, zaczął się powtarzać.
Słownik języka polskiego . 2013.