predykat

m IV, D. -u, Ms. \predykatacie; lm M. -y

1. filoz. «w logice tradycyjnej: część zdania (sądu), w której się coś orzeka o podmiocie; w logice współczesnej: wyrażenie opisujące jakąś właściwość lub relację»

2. jęz. «orzeczenie w zdaniu wyrażone za pomocą formy osobowej czasownika lub za pomocą innych form orzeczeniowych, np. orzecznika z łącznikiem; także: sam orzecznik»

‹łac.›