Przecięcie na skórze.
Zatrzymać się na przecięciu dróg.
Słownik języka polskiego . 2013.
przecięcie — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm, {{/stl 8}}{{stl 7}}od cz. przeciąć. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}przecięcie II {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, lm D. przecięcieęć {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dzwono — n III, Ms. dzwononie; lm D. dzwon 1. «część drewnianego obwodu koła u wozu» 2. «kawał ryby powstały przez przecięcie jej w poprzek» Dzwono suma … Słownik języka polskiego
kalenica — ż II, DCMs. kalenicacy; lm D. kalenicaic «górna pozioma krawędź dachu stanowiąca przecięcie połaci dachowych» … Słownik języka polskiego
kraniotomia — ż I, DCMs. kraniotomiamii, blm med. «cięcie, przecięcie czaszki» ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
magnetyczny — «odnoszący się do magnesu, magnetyzmu, mający właściwości magnesu» ∆ Bieguny magnetyczne «punkty wewnątrz ciała wytwarzającego pole magnetyczne stanowiące pozorne źródła tego pola» ∆ Bieguny magnetyczne Ziemi «punkty na powierzchni Ziemi… … Słownik języka polskiego
ostrołuk — m III, D. u, N. ostrołukkiem; lm M. i archit. «łuk powstały przez przecięcie się u szczytu dwóch odcinków okręgu koła, charakterystyczny dla architektury gotyku» … Słownik języka polskiego
plusz — m II, D. u; lm M. e, D. ów «puszysta tkanina z okrywą włókienną powstałą przez miejscowe przecięcie niektórych nitek osnowy lub wątku i częściowe rozwłóknienie utworzonych końców» Fotel obity pluszem. ‹niem.› … Słownik języka polskiego
pociąć — dk Xc, potnę, potniesz, potnij, pociąćciął, pociąćcięła, pociąćcięli, pociąćcięty 1. «tnąc pokrajać na kawałki, na części» Pociąć papier na arkusze. Pociąć drewno na deski. Pociąć słomę na sieczkę. 2. «spowodować przecięcie czegoś; zadać rany… … Słownik języka polskiego
wzdłużny — techn. «ciągnący się, działający wzdłuż czegoś, łączący coś wzdłuż; podłużny» Rowki, nacięcia wzdłużne. Strugarka wzdłużna. Wzdłużne przecięcie taśmy. Wzdłużne pęknięcie masztu … Słownik języka polskiego
zenit — m IV, D. u, Ms. zeniticie, blm «najwyżej położony punkt na niebie, przecięcie sfery niebieskiej przez linię pionu przechodzącą przez miejsce obserwacji» Słońce stoi w zenicie. Słońce dobiega zenitu, mija zenit. przen. «najwyższy stopień… … Słownik języka polskiego
