- przegonić
- dk VIa, \przegonićnię, \przegonićnisz, \przegonićgoń, \przegonićnił, \przegonićnionyprzegnać dk I, \przegonićam, \przegonićasz, \przegonićają, \przegonićaj, \przegonićał, \przegonićany - przeganiać ndk I, \przegonićam, \przegonićasz, \przegonićają, \przegonićaj, \przegonićał, \przegonićany1. «przepędzić, wypędzić, wygonić kogoś skądś, pozbyć się kogoś niepożądanego; zmusić do zmiany miejsca»
Przegonić awanturników z podwórza.
Przegnać obcego psa.
Przegonić dokuczliwe muchy.
Przegonić bydło na inne pastwisko.
przen.Wiatr przegonił chmury.
2. częściej dk «biegnąc, jadąc, szybko idąc wyprzedzić kogoś, coś; prześcignąć»Nigdy nie mógł go przegonić.
przen. «wyprzedzić kogoś w czymś będąc lepszym, sprawniejszym itp.»Przegonić kogoś w pracy.
3. częściej ndk «zmuszać do biegu, do pośpiechu»Przeganiać konie po pastwisku.
przen.Wiatr przeganiał liście po drodze.
Słownik języka polskiego . 2013.