przydawka — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ib, CMc. przydawkawce; lm D. przydawkawek, jęz. {{/stl 8}}{{stl 7}} część zdania (wyraz lub grupa wyrazów) będąca określeniem rzeczownika {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
państwo — n III 1. Ms. państwowie; lm D. państw «zorganizowana politycznie społeczność zamieszkująca określone granicami terytorium, mająca niepodległą formę rządów; forma organizacji politycznej tego społeczeństwa» Państwo polskie, bułgarskie. Państwo… … Słownik języka polskiego
okolicznikowy — przym. od okolicznik ∆ Przydawka okolicznikowa «przydawka odnosząca się jednocześnie do podmiotu lub do dopełnienia w zdaniu oraz do orzeczenia» ∆ Zdanie okolicznikowe «zdanie podrzędne zastępujące okoliczniki zdania nadrzędnego» … Słownik języka polskiego
przymiotnikowy — «mający charakter przymiotnika, właściwy przymiotnikowi; utworzony od przymiotnika» Końcówki przymiotnikowe, np. ski, cki. ∆ jęz. Deklinacja, odmiana przymiotnikowa «deklinacja, odmiana o innych końcówkach niż deklinacja rzeczowników, mająca… … Słownik języka polskiego
przymiotny — rzad. → przymiotnikowy (tylko w terminach) ∆ jęz. Orzecznik przymiotny «orzecznik przymiotnikowy» ∆ Przydawka przymiotna «przydawka przymiotnikowa» … Słownik języka polskiego
apozycja — ż I, DCMs. apozycjacji; lm D. apozycjacji (apozycjacyj) «przydawka rzeczownikowa zgadzająca się w przypadku i liczbie z rzeczownikiem podstawowym, stanowiąca jego określenie jakościowe, np. miasto Kraków, za króla Stasia; dopowiedzenie» ‹łac.› … Słownik języka polskiego
atrybut — m IV, D. u, Ms. atrybutucie; lm M. y 1. «zewnętrzna cecha danej rzeczy lub osoby wyróżniająca ją spośród innych; istotna cecha, właściwość, przymiot czegoś» Nieodłączny, podstawowy atrybut. Atrybut aktora. 2. filoz. «charakterystyczna,… … Słownik języka polskiego
atrybutywny — jęz. «odnoszący się do przydawki, używany jako przydawka; przydawkowy» Forma atrybutywna. Związek atrybutywny … Słownik języka polskiego
dopełniaczowy — przym. od dopełniacz (zwykle w zn. 1) Przydawka dopełniaczowa … Słownik języka polskiego
dopowiedzenie — n I 1. rzecz. od dopowiedzieć. 2. jęz. «przydawka rzeczownikowa; apozycja, np. za króla Stasia, miasto Kraków» … Słownik języka polskiego
