Przygarbić plecy.
Szedł przygarbiony pod ciężarem plecaka.
Przygarbił się na starość.
Plecy przygarbiły się od noszenia ciężarów, tobołów.
Słownik języka polskiego . 2013.
przygarbić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, przygarbićbię, przygarbićbi, przygarbićbiony {{/stl 8}}{{stl 7}} zmienić normalną pozycję na nieco pochyloną, wykrzywioną; zgarbić : {{/stl 7}}{{stl 10}}Przygarbił plecy. Wiatr przygarbił stary dom. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
przygarbić się — {{/stl 13}}{{stl 7}} stać się zgarbionym, skrzywić sobie kręgosłup, pochylić się ku ziemi, nabawić się garbu : {{/stl 7}}{{stl 10}}Przygarbił się po chorobie. Pies przygarbił się ze starości. Dom się przygarbił. Przygarbiła się, szyjąc na… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
przygiąć — dk Xc, przygiąćgnę, przygiąćgniesz, przygiąćgnij, przygiąćgiął, przygiąćgięła, przygiąćgięli, przygiąćgięty, przygiąćgiąwszy przyginać ndk I, przygiąćam, przygiąćasz, przygiąćają, przygiąćaj, przygiąćał, przygiąćany «zgiąwszy przychylić,… … Słownik języka polskiego
skulić — dk VIa, skulićlę, skulićlisz, skul, skulićlił, skulićlony, skulićleni «skurczyć, zgiąć, pochylić, zwykle części ciała» Skulić ramiona. Skulić głowę ze strachu. Skulić nogi z zimna. Siedział skulony na tapczanie. skulić się «skulić, ściągnąć… … Słownik języka polskiego
