- pukać
- ndk I, \pukaćam, \pukaćasz, \pukaćają, \pukaćaj, \pukaćał - puknąć dk Va, \pukaćnę, \pukaćniesz, \pukaćnij, \pukaćnął, \pukaćnęła, \pukaćnęli, \pukaćnąwszy1. «uderzając lekko czymś w coś, powodować odgłos; stukać, kołatać»
Pukać do drzwi, do okna, do pokoju.
Pukać w okno, w blat stołu.
∆ Serce puka «serce (mocno) bije»◊ Pukać palcem w czoło «puknięciem się w czoło dawać do zrozumienia, że uznaje się czyjeś postępowanie lub wypowiedź za niedorzeczne, nierozsądne, że ktoś nie jest przy zdrowych zmysłach»◊ Pukać do czyichś drzwi, do (drzwi) jakiegoś urzędu «nieśmiało prosić kogoś o coś, zabiegać o coś u kogoś, domagać się czegoś w jakimś urzędzie»2. pot. żart. a. lekcew. «strzelać»Pukać z dubeltówki.
Pukać z dział do samolotów.
pukać się - puknąć się strona zwrotna czas. pukać - puknąć w zn. 1Pukać się w kolano, w rękę.
◊ pot. Puknąć się w czoło, w głowę «zastanowić się, pomyśleć nad czymś; opamiętać się (używane zwykle w formie rozkazującej)»
Słownik języka polskiego . 2013.