- pysk
- m III, D. -a, N. \pyskkiem; lm M. -i1. «u zwierząt: przednia część głowy z otworem gębowym, także: sam otwór gębowy»
Koński, psi pysk.
Długi, spiczasty pysk.
2. rub. «o ludzkiej twarzy, policzkach, ustach; także o sposobie wysławiania się; gęba, morda»◊ Ciemno, choć w pysk daj «bardzo ciemno»◊ Dać pyska «pozwolić się pocałować, dać całusa»◊ Dać komuś w pysk, strzelić kogoś w pysk «uderzyć kogoś w policzek, w twarz»◊ Dostać, oberwać po pysku «zostać uderzonym w policzek, w twarz»◊ Iść, lecieć na kogoś z pyskiem «skarżyć, donosić na kogoś»◊ Ktoś jest mocny w pysku, ktoś ma pysk od ucha do ucha «ktoś ma łatwość mówienia, przekonywania, ktoś jest bardzo elokwentny»◊ Ktoś ma niewyparzony pysk «ktoś się wyraża ordynarnie, wulgarnie, nie licząc się ze słowami»◊ Nie mieć co do pyska włożyć «nie mieć co jeść»◊ O suchym pysku «o głodzie, bez jedzenia i picia, na czczo»◊ Padać na pysk «być bardzo zmęczonym»◊ Rozpuścić, rozedrzeć pysk «zacząć krzyczeć na kogoś używając ordynarnych, wulgarnych słów; wymyślać komuś»◊ Wylecieć skądś na pysk, na zbity pysk, wyrzucić, wylać, wywalić kogoś na pysk, na zbity pysk «zostać skądś usuniętym, usunąć kogoś skądś (np. z pracy) kategorycznie, natychmiast»◊ Zatkać komuś pysk «dać komuś coś, aby go zmusić do zamilknięcia, zaprzestania jakiegoś działania; przekupić kogoś»◊ wulg. Stul, zamknij pysk «przestań mówić»□ Tyle zysku, co w pysku.
Słownik języka polskiego . 2013.