pytanie

n I

1. rzecz. od pytać.

2. lm D. \pytanieań

«zdanie (lub równoważnik zdania) mające intonację pytajną, wypowiedziane w zamiarze dowiedzenia się czegoś, uzyskania zezwolenia na coś itp.»

Niedyskretne, nieśmiałe, obcesowe, podchwytliwe pytanie.

Trudne pytanie.

Pytanie o znajomych, o plany na przyszłość.

Pytania dotyczące przeszłości.

Zadawać, rzucać, stawiać pytania.

Pytanie pada, padło.

Odpowiedzieć komuś na pytanie.

Odpowiedzieć pytaniem na pytanie.

Zwrócić się do kogoś z pytaniem.

Mam do was pytanie.

To pytanie pozostanie bez odpowiedzi.

∆ Pytania krzyżowe, krzyżowy ogień pytań «szereg pytań szybko po sobie następujących, zadawanych w celu wydobycia zeznań»

∆ Pytanie retoryczne «zwrot krasomówczy w postaci pytania, na które nie oczekuje się odpowiedzi, na które odpowiedź jest ogólnie znana»

◊ Zdawkowe pytanie «pytanie zadane ze względów grzecznościowych, towarzyskich, na które odpowiedź jest w gruncie rzeczy nieistotna»

◊ Zarzucać, zasypywać kogoś pytaniami «stawiać komuś bardzo dużo pytań»

◊ pot. Też pytanie! Co za pytanie! «oczywiście, naturalnie, ma się rozumieć»

3. «kwestia, zagadnienie, problem»

Doniosłe pytanie.

Nasuwa się pytanie.

Pytanie kogoś nurtuje.

Pytanie tylko, kto się tym zajmie.

W tym tkwi pytanie, kto to załatwi.

◊ pot. To jeszcze pytanie «jeszcze nic nie wiadomo, to rzecz niepewna»

pytanie się rzecz. od pytać się.