Rękojeść drewniana, żelazna, srebrna, złota, inkrustowana.
Rękojeść noża, miecza, pistoletu, łopaty, korby.
Chwycić, ująć, trzymać coś za rękojeść.
Słownik języka polskiego . 2013.
rękojeść — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, DCMc. rękojeśćści; lm M. rękojeśćści {{/stl 8}}{{stl 7}} część jakiegoś przedmiotu, narzędzia, broni itp., służąca do trzymania; uchwyt, rączka {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
nasada — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. nasadaadzie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} miejsce umocowania, osadzenia czegoś; to, do czego lub w czym coś jest umocowane; oprawa, obsada, podstawa; trzonek : {{/stl 7}}{{stl … Langenscheidt Polski wyjaśnień
Szabla — [IPA|ˈʂabla] (plural: szable) is the general Slavic word for sabre. In particular, it is used to describe a specifically Eastern European one edged sabre like mêlée weapon with a curved blade and, in most cases, a two bladed tip called a feather… … Wikipedia
pudło — I. Stare pudło zob. stary 8. II. pot. Bez pudła a) «bez pomyłki, bezbłędnie»: – Nie wyjmować ręki z kieszeni! – profesor von Lipke miał już broń przygotowaną. Oparł rękojeść rewolweru o stół. – Strzelam bez pudła – powiedział. Andrzej Zbych,… … Słownik frazeologiczny
biczysko — n II, N. biczyskokiem; lm D. biczyskoysk 1. «trzonek, rękojeść bata» Biczysko z drewna. 2. zgr. od bicz Wielkie biczysko … Słownik języka polskiego
głowica — ż II, DCMs. głowicacy; lm D. głowicaic 1. «górna, końcowa, wieńcząca część jakiegoś przedmiotu, często kulistego kształtu, także część urządzenia, maszyn, pocisków itp., związana z ich przeznaczeniem, działaniem; głowa, główka» Głowice sztandarów … Słownik języka polskiego
głownia — ż I, DCMs. ni; lm D. głowniani 1. «palące się lub tlące polano» Płomień głowni. 2. «zasadnicza część każdej broni białej, od rękojeści w dół, przeznaczona, zależnie od swego kształtu, do cięcia lub kłucia; klinga» 3. «rękojeść broni ręcznej,… … Słownik języka polskiego
jaspisowy — przym. od jaspis Jaspisowa kolumna. Jaspisowa rękojeść karabeli … Słownik języka polskiego
nasada — ż IV, CMs. nasadaadzie; lm D. nasadaad 1. «to, na czym lub w czym coś jest osadzone, miejsce osadzenia, umocowania czegoś; podstawa, oprawa; rękojeść, trzonek» Nasada pilnika. Nasada nosa. Zaczerwienić się po nasadę włosów. ∆ geogr. Nasada… … Słownik języka polskiego
pooprawiać — dk I, pooprawiaćam, pooprawiaćasz, pooprawiaćają, pooprawiaćaj, pooprawiaćał, pooprawiaćany 1. «zaopatrzyć wiele książek w okładki, szczególnie twarde, sztywne» Pooprawiać książki w płótno, w skórę. 2. «poobsadzać, poujmować w ramy; dać oprawę… … Słownik języka polskiego
