rozbrykać się

rozbrykać się
dk I, \rozbrykać sięam się, \rozbrykać sięasz się, \rozbrykać sięają się, \rozbrykać sięaj się, \rozbrykać sięał się
1. «o zwierzętach: zacząć biegać wykonując podskoki, wierzgając w biegu»

Koń się rozbrykał.

2. «przebrać miarę w zabawie; rozdokazywać się, rozbawić się, rozhulać się»

Dzieci tak się rozbrykały, że nie można ich było uspokoić.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Нужно сделать НИР?

Look at other dictionaries:

  • rozbrykać się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIIa, rozbrykać sięam się, rozbrykać sięa się, rozbrykać sięają się {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} o zwierzętach: zacząć podskakiwać, wierzgać : {{/stl 7}}{{stl 10}}Młode koźlęta… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • rozhukać się — dk I, rozhukać sięam się, rozhukać sięasz się, rozhukać sięają się, rozhukać sięaj się, rozhukać sięał się 1. «o zwierzętach: rozbrykać się» Konie rozhukały się. 2. pot. «stać się niesfornym; rozbawić się, rozhulać się, rozszaleć się» Dzieci… …   Słownik języka polskiego

  • rozdokazywać się — dk VIIIa, rozdokazywać sięzuję się, rozdokazywać sięzujesz się, rozdokazywać sięzuj się, rozdokazywać sięywał się «rozbrykać się dokazując, rozbawić się, rozfiglować się» Dzieci się rozdokazywały …   Słownik języka polskiego

  • rozlatać się — dk I, rozlatać sięam się, rozlatać sięasz się, rozlatać sięają się, rozlatać sięaj się, rozlatać sięał się «rozbiegać się, rozbrykać się» …   Słownik języka polskiego

  • rozswawolić się — dk VIa, rozswawolić sięlę się, rozswawolić sięlisz się, rozswawolić sięol się, rozswawolić sięlił się «zacząć na dobre swawolić; rozdokazywać się, rozbrykać się» Dzieci rozswawoliły się …   Słownik języka polskiego

  • rozdokazywać się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk Ib, rozdokazywać sięzuję się, rozdokazywać sięzuje się {{/stl 8}}{{stl 7}} zacząć się bawić, psocić, żartować bez opamiętania; rozbrykać się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Uczniowie na wycieczce rozdokazywali się. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • rozbisurmanić — dk VIa, rozbisurmanićnię, rozbisurmanićnisz, rozbisurmanićań, rozbisurmanićnił, rozbisurmanićniony rozbisurmaniać ndk I, rozbisurmanićam, rozbisurmanićasz, rozbisurmanićają, rozbisurmanićaj, rozbisurmanićał, rozbisurmanićany, pot. «pozwolić komuś …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”