rozpłomienić

dk VIa, \rozpłomienićnię, \rozpłomienićnisz, \rozpłomienićmień, \rozpłomienićnił, \rozpłomienićniony - rozpłomieniać ndk I, \rozpłomienićam, \rozpłomienićasz, \rozpłomienićają, \rozpłomienićaj, \rozpłomienićał, \rozpłomienićany

1. «sprawić, że coś zapali się jasnym, dużym płomieniem; rozpalić, rozżarzyć»

przen.

Rozpłomienione niebo.

2. «wzbudzić, wzniecić zapał, żarliwość; rozpalić, wzburzyć»

Potrafił rozpłomienić jej uczucia.

Twarze rozpłomienione od gniewu.

rozpłomienić się - rozpłomieniać się

1. «rozpalić się, wybuchnąć płomieniem, rozgorzeć, rozżarzyć się»

Rozpłomieniły się obozowe ogniska.

przen.

Rozpłomieniły się róże.

2. «unieść się zapałem, dać się ponieść pasji; roznamiętnić się»

Porwany entuzjazmem, coraz bardziej się rozpłomieniał.