rozstrzygać

rozstrzygać
ndk I, \rozstrzygaćam, \rozstrzygaćasz, \rozstrzygaćają, \rozstrzygaćaj, \rozstrzygaćał, \rozstrzygaćany - rozstrzygnąć dk Va, \rozstrzygaćnę, \rozstrzygaćniesz, \rozstrzygaćnij, \rozstrzygaćnął, \rozstrzygaćnęła, \rozstrzygaćnięty, \rozstrzygaćnąwszy
«rozważywszy coś postanawiać, decydować o czymś; wpływać na coś w sposób decydujący, ostateczny, być czynnikiem, od którego zależy wynik, los czegoś»

Rozstrzygać (sprawy) kolegialnie, większością głosów.

Rozstrzygnąć kwestię, spór, zagadnienie.

Rozstrzygnąć konkurs.

Rozstrzygać czyjeś wątpliwości.

Rozstrzygać o czyimś losie.

Rozstrzygnąć, kto ma rację.

Rozstrzygający głos przewodniczącego.

Stoczyć rozstrzygającą bitwę.

rozstrzygać się - rozstrzygnąć się «być rozstrzyganym»

Rozstrzygają się teraz jego losy.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Нужно решить контрольную?

Look at other dictionaries:

  • rozstrzygać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, rozstrzygaćam, rozstrzygaća, rozstrzygaćają, rozstrzygaćany {{/stl 8}}– rozstrzygnąć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IVa, rozstrzygaćnę, rozstrzygaćnie, rozstrzygaćnij, rozstrzygaćnął, rozstrzygaćnęli {{/stl 8}}{{stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • rozstrzygnąć — → rozstrzygać …   Słownik języka polskiego

  • arbitralnie — przysłów. od arbitralny Wypowiadać się arbitralnie w jakiejś sprawie. Rozstrzygać arbitralnie …   Słownik języka polskiego

  • arbitrażować — ndk IV, arbitrażowaćżuję, arbitrażowaćżujesz, arbitrażowaćżuj, arbitrażowaćował, arbitrażowaćowany «rozstrzygać spór za pomocą arbitrażu, brać udział w arbitrażu» Arbitrażować spór majątkowy. Arbitrażować spory zbiorowe …   Słownik języka polskiego

  • decydować — ndk IV, decydowaćduję, decydowaćdujesz, decydowaćduj, decydowaćował «rozstrzygać, postanawiać, wyrokować» Decydować o jakichś sprawach, w jakichś sprawach. Decydować o czyimś losie. Decydować na własną rękę. decydować się 1. «powziąć decyzję;… …   Słownik języka polskiego

  • dyskrecjonalny — 1. «powierzony czyjej dyskrecji, poufny» Rozmowa dyskrecjonalna. 2. «pozostawiony komuś do swobodnego uznania, do swobodnej oceny; nie określony, nie ograniczony przez żadne przepisy» ∆ Dyskrecjonalna władza «sfera działania, w której organ… …   Słownik języka polskiego

  • procesualny — praw. «dotyczący procesu postępowania sądowego; procesowy» Rozstrzygać spór na drodze procesualnej. Ustalić porządek procesualny rozprawy sądowej …   Słownik języka polskiego

  • rozstrzygająco — przysłów. od rozstrzygający (p. rozstrzygać) Ten fakt wpłynął rozstrzygająco na dalszy bieg wypadków …   Słownik języka polskiego

  • sprawa — ż IV, CMs. sprawawie; lm D. spraw 1. «okoliczności, które stanowią wyodrębniony przedmiot czyjegoś zainteresowania, obchodzą kogoś, są ważne dla kogoś; fakt, wydarzenie» Sprawy bytowe, socjalne, polityczne, zawodowe. Pokierować sprawą. Chodzić… …   Słownik języka polskiego

  • stanowić — ndk VIa, stanowićwię, stanowićwisz, stanowićnów, stanowićwił, stanowićwiony 1. «tworzyć coś, składać się na coś, być czymś» Stanowili dobraną parę. Drzewa stanowiły ochronę przed wiatrem. 2. «być czynnikiem decydującym, rozstrzygającym, od… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”