- bruk
- m III, D. -u, N. \brukkiem; lm M. -i1. «nawierzchnia drogowa twarda, nie ulepszona, ułożona z kamienia polnego lub łamanego na podłożu z podsypki piaskowej»
Gładki, nierówny, wyboisty, wyślizgany bruk.
Naprawiać, układać bruk.
◊ Na miejskim, warszawskim, paryskim itp. bruku «w otoczeniu, środowisku miejskim»◊ Coś (np. pieniądze, praca, zarobki) leży na bruku «coś jest łatwe do zdobycia»◊ Szlifować, obijać bruki, obijać się po bruku «wałęsać się po mieście bez celu; próżnować»◊ Wyrzucić kogoś na bruk, zostawić na bruku «pozbawić kogoś pracy, środków utrzymania, mieszkania»◊ Znaleźć się, zostać na bruku, pójść na bruk «pozostać bez pracy, bez środków utrzymania, bez mieszkania»2. geogr. geol. «kamienista pokrywa skorupy ziemskiej wytworzona na warstwie o mieszanym składzie (np. na morenie) na skutek wypłukania lub wywiania drobniejszych składników osadu»Bruk morenowy, pustynny.
Słownik języka polskiego . 2013.