- siadać
- ndk I, \siadaćam, \siadaćasz, \siadaćają, \siadaćaj, \siadaćał - siąść dk XI, siądę, siądziesz, siądź, siadł, siedli, siadłszy1. «przybierać pozycję siedzącą, w której ciało spoczywa całym ciężarem na pośladkach, a nogi są zwykle zgięte w kolanach»
Siadać na fotelu, na ławce a. w fotelu, w ławce.
Siadać na krześle, na tapczanie, na łóżku, na podłodze.
Siadać przy biurku, przy stole a. za biurkiem, za stołem.
∆ Siadać w kucki «podkulać nogi zgięte w kolanach, opierając ciężar ciała na palcach stóp; kucać»∆ Siadać po turecku «siadać skrzyżowawszy przed sobą nogi»∆ Siadać na konia, książk. na koń «dosiadać konia»∆ Siadać do czegoś (np. do obiadu, do stołu, do fortepianu, do kart, do pracy) «zajmować miejsce przy czymś (np. przy stole, biurku itp.), żeby coś robić (np. jeść, grać, pisać)»◊ pot. Ktoś, coś (że) proszę siadać «o kimś, o czymś niezwykłym, wspaniałym, wykraczającym ponad przeciętną miarę»2. «o zwierzętach: przybierać pozycję siedzącą, opierając się całym ciężarem na zadzie, na tylnych nogach (ptaki - na zgiętych nogach); o owadach: zatrzymywać się na czymś»Pies siada na tylnych łapach.
Jaskółki siadały na drutach.
◊ pot. Coś (jest takie), że mucha nie siada «czemuś nie można nic zarzucić, coś jest pierwszorzędne»□ Daj kurze grzędę - powie: wyżej siędę.3. lotn. «o samolocie, szybowcu, pilocie: lądować, wodować»Samolot siadł na lotnisku.
Słownik języka polskiego . 2013.