- siłacz
- m II, DB. -a; lm M. -e, DB. -y«człowiek o wielkiej sile fizycznej, silnie zbudowany; człowiek popisujący się publicznie swą siłą; zapaśnik cyrkowy, atleta»
Siłacz cyrkowy.
Siłacz nie lada, łamiący podkowy.
Słownik języka polskiego . 2013.
siłacz
Look at other dictionaries:
siłacz — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos V, lm M. e, D. y {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} osoba dysponująca dużą siłą fizyczną; atleta {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 7}} osoba publicznie… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
Marcin Rozynek — in 2004 Background information Birth name Marcin Rozynek Born May 16, 1971 … Wikipedia
On-Off — Studio album by Marcin Rozynek Released September 11, 2006 Genre Rock Length … Wikipedia
decha — pot. W dechę a) «doskonały, świetny, pierwszorzędny»: Tadeusz jest w dechę – odrzekła ze śmiechem. Właśnie przeszliśmy na ty. M. Nurowska, Zdrada. b) «doskonale, świetnie, pierwszorzędnie»: Takiemu to dobrze – pomyślałem. – Wszystkie dziewczyny… … Słownik frazeologiczny
atleta — m odm. jak ż IV, CMs. atletaecie; lm M. atletaeci, DB. atletatów «człowiek o mocnej budowie ciała i wielkiej sile fizycznej; siłacz, zapaśnik» ‹gr.› … Słownik języka polskiego
goliat — m IV, D. a, Ms. goliatacie; lm M. y 1. B.=D.; lm M. ci goliataci, te y, DB. ów «człowiek dobrze zbudowany, silny; olbrzym, siłacz, wielkolud» 2. wojsk. «niemiecki miniaturowy czołg bezzałogowy, zdalnie kierowany, napełniany materiałem wybuchowym; … Słownik języka polskiego
herkules — m IV, DB. a, Ms. herkulessie 1. lm M. te y (ci herkulessi), DB. ów «człowiek o niezwykłej sile fizycznej; siłacz, atleta» Zapasy herkulesów. Cyrkowe popisy herkulesów. 2. lm MB. y zool. «Dynastes hercules, chrząszcz z rodziny żukowatych, jeden z… … Słownik języka polskiego
osiłek — m III, DB. osiłekłka, N. osiłekłkiem; lm M. osiłekłki, DB. osiłekłków pot. «człowiek dobrze zbudowany, silny; siłacz, atleta» … Słownik języka polskiego
siłaczka — ż III, CMs. siłaczkaczce; lm D. siłaczkaczek forma ż. od siłacz … Słownik języka polskiego
waligóra — m odm. jak ż IV, CMs. waligóragórze; lm M. te waligórary, ci waligórarowie, DB. waligórarów «postać z bajek: olbrzym, siłacz mogący unieść, przewrócić górę» Opowiadał dzieciom fantastyczne historie o waligórach i wyrwidębach … Słownik języka polskiego
