- skórka
- ż III, CMs. \skórkarce; lm D. \skórkarek1. zdr. od skóra (zwykle w zn. 1 i 3)a) w zn. 1:
Delikatna skórka dziecka.
Rana pokryła się cienką skórką.
∆ Panieńska skórka «miękka, słodka masa z cukru, gumy arabskiej i białka dawana dawniej dzieciom jako lek przeciw kaszlowi, dziś jako przysmak»◊ Gęsia skórka «charakterystyczny objaw na skórze ludzkiej w postaci uwypukleń w okolicy torebek włosowych, powstających wskutek skurczu mięśni przywłosowych, wywołany zimnem, czasem bodźcami psychicznymi, np. strachem»b) w zn. 3:Skórka chleba.
Skórki od owoców.
Dodać smażonej skórki pomarańczowej do ciasta.
2. «niewielka, wyprawiona skóra zwierząt futerkowych; wyprawiona, delikatna, cienka skóra zwierzęcia służąca do wyrobu obuwia, galanterii itp.»Skórki zajęcze.
Skórki z młodych lisów.
Rękawiczki z cienkiej skórki.
□ Nie staje skórka za wyprawkę «coś się nie opłaca, nie jest warte włożonych starań»3. bot. «powierzchniowa warstwa młodych organów roślinnych, składająca się z płytkowatych, cienkościennych komórek, wytwarzająca np. aparaty szparkowe, włoski (skóra liści i łodyg), włośniki (skóra korzeni); epiderma»
Słownik języka polskiego . 2013.