- skrobać
- ndk IX, \skrobaćbię, \skrobaćbiesz, skrob, \skrobaćał, \skrobaćany - skrobnąć dk Va, \skrobaćnę, \skrobaćniesz, \skrobaćnij, \skrobaćnął, \skrobaćnęła, \skrobaćnęli, \skrobaćnięty, \skrobaćnąwszy1. zwykle ndk «pocierając czymś ostrym, zdrapywać, zdzierać wierzchnią warstwę czegoś, oczyszczać z czegoś; zdejmować, usuwać nierówności z czegoś, wygładzać coś»
Skrobać kartofle, marchew.
Skrobać rybę.
∆ Befsztyk skrobany «befsztyk z mięsa rozdrobnionego»◊ pot. Skrobać marchewkę a) «idąc za kimś, nadeptywać komuś na pięty» b) «drażnić się z kimś, wykonując palcami ruch przypominający skrobanie marchwi, mówiąc jednocześnie: zyg, zyg marchewka»◊ Skrobnąć kogoś po kieszeni «zmusić kogoś do wydania dużej sumy pieniędzy»□ Każdy sobie rzepkę skrobie.2. pot. «ryć, drapać (zwykle paznokciami, palcami) coś albo po czymś»Pies skrobie pazurami w drzwi.
Mysz skrobie pod podłogą.
Koń skrobnął ziemię kopytem.
3. pot. żart. «pisać; także pisać brzydko, niestarannie, niewyraźnie, bazgrać»Skrobać coś na kartce.
Skrobie jak kura pazurem.
skrobać się - skrobnąć się1. pot. «drapać się paznokciami, pazurami»Skrobnął się w nogę aż do krwi.
Skrobać się po brodzie.
Pies skrobie się za uchem.
◊ Skrobać się w głowę, po głowie, za uchem «wykonywać ten gest w zakłopotaniu, namyśle; być zakłopotanym, namyślać się»2. tylko ndk, rzad. «wdrapywać się na coś»Skrobać się na drzewo.
Słownik języka polskiego . 2013.