- brzdąkać
- + rzad. brzdękać ndk I, \brzdąkaćam, \brzdąkaćasz, \brzdąkaćają, \brzdąkaćaj, \brzdąkaćał, \brzdąkaćany - brzdąknąć, rzad. brzdęknąć dk Va, \brzdąkaćnę, \brzdąkaćniesz, \brzdąkaćnij, \brzdąkaćnął, \brzdąkaćnęła, \brzdąkaćnęli, \brzdąkaćnięty, \brzdąkaćnąwszy1. «wytwarzać przerywany dźwięk przez uderzanie, potrącanie (np. strun, klawiszy instrumentu); także: grać źle, byle jak»
Brzdąkać na fortepianie, na mandolinie.
2. rzad. «o instrumencie strunowym, przedmiocie metalowym itp.: wydawać przerywany dźwięk przy uderzaniu, potrącaniu; brząkać»Lira brzdąka.
Brzdęknęły potrącone garnki.
3. → brzdęknąć
Słownik języka polskiego . 2013.