słyszeć

ndk VIIb, \słyszećszę, \słyszećszysz, \słyszećszał, \słyszećszeli, \słyszećszany

1. «mieć słuch, odbierać wrażenia dźwiękowe; nie być głuchym, być zdolnym do słuchania»

Mówił głośno, żeby go wszyscy słyszeli.

Nie słyszał, co się do niego mówiło.

Słyszał muzykę, głosy dochodzące zza ściany.

∆ Coś się daje, dało słyszeć «coś jest słyszalne, coś dźwięczy, brzmi»

◊ Słyszeć coś na własne uszy «dowiedzieć się o czymś osobiście, nie pytając innych osób»

◊ Nie chcieć o czymś, o kimś słyszeć «nie chcieć mieć z czymś, z kimś do czynienia, nie chcieć utrzymywać z kimś kontaktu»

◊ Słyszysz? słyszy pan? itp. «forma zwrócenia czyjejś uwagi na to, co się mówi; podkreślanie rozkazu lub zakazu»

◊ pot. Pierwsze słyszę «słyszeć coś po raz pierwszy, dowiedzieć się o czymś w jakimś momencie»

□ Słyszał, że dzwonią, ale nie wie, w którym kościele.

2. «dowiadywać się o czymś z czyichś opowiadań, rozmów; otrzymywać wiadomości»

Słyszeć coś o kimś.

Słyszano o zbliżających się uroczystościach.

Słyszałem, że masz piękny telewizor.

◊ Słyszane (to) rzeczy, czy to słyszane, kto to słyszał, żeby… «o czymś niespotykanym, niezwykłym, budzącym zdziwienie, oburzenie, przestrach»

słyszeć się «słyszeć siebie wzajemnie»

Gwar był taki, że prawie się nie słyszeli.