- spalić
- dk VIa, \spalićlę, \spalićlisz, spal, \spalićił, \spalićlony - spalać ndk I, \spalićam, \spalićasz, \spalićają, \spalićaj, \spalićał, \spalićany1. «unicestwić, zniszczyć coś (rzadziej: zabić kogoś), poddawszy działaniu ognia; pot. zniszczyć komuś mienie ogniem»
Spalić stare listy.
Spalić miasto.
Podejrzanych o czary spalono na stosie. pot. Z zemsty spalił sąsiada.
◊ Spalić za sobą mosty «wytworzyć sytuację, z której nie można się wycofać; uniemożliwić sobie powrót do czegoś, zerwać z kimś, czymś nieodwołalnie»◊ przestarz. Ktoś wygląda jakby siedem wsi spalił «ktoś jest ponury, nachmurzony»2. częściej dk «zbyt mocno przygrzać, wysuszyć gorącem; przypiec, przypalić, wypalić; poddać coś (np. skórę ciała) bardzo intensywnemu działaniu słońca; mocno opalić»Spalić pieczeń.
Żar spalił zboże na polu.
Twarz spalona słońcem, od słońca, przez słońce.
Spaliło nas tropikalne słońce.
∆ Usta, wargi spalone (np. gorączką, pragnieniem) «usta zeschnięte, spieczone, wysuszone (gorączką, upałem, pragnieniem)»3. częściej dk «zniszczyć, uszkodzić, stopić coś, zwłaszcza zniszczyć ostrymi środkami chemicznymi, żrącą substancją, zbytnim natężeniem prądu elektrycznego, zbyt intensywną eksploatacją itp.»Spalić skórę spirytusem.
Spalić sobie włosy farbą.
Spalić motor, silnik.
Spalić bezpieczniki elektryczne.
4. częściej ndk «zużywać coś jako paliwo»Silnik spala za dużo benzyny.
Piec spalał mnóstwo węgla.
5. «o organizmach żywych: utlenić substancje pokarmowe, wyzwalając ciepło i energię»Organizm szybko, powoli spala.
6. tylko dk, sport. «w niektórych konkurencjach sportowych: pominąć jedną z reguł obowiązujących przy rozgrywaniu jakiejś konkurencji»Spalić skok, rzut, rwanie, podrzut.
∆ Gracz, zawodnik spalony «gracz, zawodnik znajdujący się na pozycji spalonej»∆ Pozycja spalona «pozycja określona odpowiednimi przepisami, powodująca unieważnienie zagrania zawodnika i przyznanie rzutu wolnego drużynie przeciwnej»7. daw. «o broni palnej: wystrzelić, wypalić»dziś tylko we fraz. Coś (np. zamiar, plan) spaliło na panewce «coś się nie udało»spalić się - spalać się1. częściej dk «ulec działaniu ognia, zostać zniszczonym przez ogień, spłonąć; zostać zniszczonym, uszkodzonym; pot. stracić mienie, dobytek, dom wskutek pożaru»Budynek spalił się do cna.
Drzewo spaliło się od pioruna.
Cewka spaliła się w samochodzie.
pot. Korki (elektryczne) się spaliły.
Spalili się w czasie wojny.
◊ Spalić się ze wstydu, z niecierpliwości, ciekawości itp. (zwykle w formie trybu warunkowego lub czasu przyszłego) «bardzo się wstydzić, być bardzo podnieconym, zniecierpliwionym, zaciekawionym itp.»przen. częściej ndk «wyczerpywać się nadmiernie w intensywnym działaniu, wyżywać się w czymś»Spalać się w pracy, w miłości.
2. częściej dk «zostać spalonym, wysuszonym, przypalonym na skutek gorąca; mocno opalić skórę»Klops spalił się w piecyku.
Trawa spaliła się od lipcowego skwaru.
Spalił się i ogorzał na wycieczce.
3. «o substancjach pokarmowych w organizmach żywych: utlenić się, wyzwalając ciepło i energię»4. środ. «zdekonspirować się; zostać zdekonspirowanym»Lokal kontaktowy się spalił.
Słownik języka polskiego . 2013.